Ik zat laatst met een boek in mijn hand, ik had er geen één woord in gelezen en was beetje aan het dromen en aan diverse dingen (over)denken..
'Toevallig' lag er een kladblok en pen op de tafel naast mij, wat er eigenlijk nooit lag. Ik pakte het op en begon wat te schrijven.. Soms als het echt nodig is en als ik het echt meen, vind ik het heerlijk om een gedicht te schrijven, dit is dan ook niet echt een hobby van mij, maar zoals ik al zei,
"Wanneer het nodig is & Wanneer ik het meen, Dan Gaat Er Van Allerlei Woorden Door My Heen"

Dierbaar is echte VriendSchap
Het gebeurt de laatste tijd weleens, dat ik mezelf even verlies,
Dan is het simpelweg beter dat ik mijn isolement verkies
Boven alle dingen en de mensen om me heen
Mijn vrienden accepteren en begrijpen dat meteen

We zitten met zijn allen dan niet altijd op één lijn…
Onvoorwaardelijk zal onze vriendschap zijn

“Dat ik even niet wilt praten, hebben ze heus wel in de gaten”
“Toch leggen ze dan even een arm om je heen”

Zonder een woord begrijpen zij
'Dat het even niet zo lekker gaat'
Dan is het zo belangrijk dat er een vriend(in) achter je staat

Soms zie ik alleen de donder en de regen
Terwijl de zon net nog volop scheen
Maar door hen kan ik er straks weer tegen
en slaan we elkaar wel vaak door heen

Na de regen schijnt altijd weer de zon
Dat klinkt nog steeds erg cliché
Maar waarheid is het nog steeds
Zelden mijn vrienden, maar ze zijn het nog steeds